خواری ست به هرکج منش از راست روان بحث

بر خاک فتد تیر چو گیرد به کمان بحث

گویایی آیینه بس است از لب حیرت

حیف است شود جوهر روشن گهران بحث

تمکین چقدر خفت دل می کشد اینجا

کز حرف بد و نیک کند کوه گران بحث

با تیشه چرا چیره شود نخل برومند

با خم شده قامت مکن ای تازه جوان بحث

ماتمکدهٔ علم شمر مدرسه کانجاست

انصاف به خون غوطه زن و نوحه کنان بحث

گر بیخردی ساز کند هرزه زبانی

بگذارکه چون شعله بمیرد به همان بحث

آن کیست که گردد طرف مولوی امروز

یک تیغ زبان دارد و صد نوک سنان بحث

از جوش غبار من و ما عرصهٔ امکان

بحری ست که چیده ست کران تا به کران بحث

دل شکوه آن حلقهٔ گیسو نپسندد

هرچندکند آینه با آینه دان بحث

با خصم دل تیغ بود حجت مردان

زن شوهر مردی که کند همچو زنان بحث

بیدار شد از نالهٔ من غفلت انصاف

گرداند به حیرت ورق خواب گران بحث

جمعیت گوهر نکشد زحمت امواج

بیدل به خموشان نکنند اهل زبان بحث